۲۸نوامبر ۲۰۲۵- یک مطالعه‌ ی چند مرکزی جدید در ایالات متحده ارتباط بالقوه ‌ای را میان استفاده از آگونیست ‌های گیرنده‌ ی پپتید شبه ‌گلوکاگون-۱(GLP-1RAs) - که به ‌طور گسترده برای دیابت نوع ۲و چاقی تجویز می‌ شوند – و افزایش خطر سرفه ‌ی مزمن شناسایی کرده است.

یافته ‌های این مطالعه که در مجله JAMA Otolaryngology–Head & Neck Surgery  منتشر شد، نشان می ‌دهد بیماران مصرف ‌کننده‌ ی این داروها ممکن است بیشتر از کسانی که از سایر درمان ‌های خط دوم دیابت استفاده می ‌کنند، دچار علائم سرفه‌ ی پایدار شوند. با این حال، پژوهشگران هشدار می ‌دهند که تحقیقات بیشتری برای درک بهتر شدت این ارتباط و سازوکارهای زیستی پشت آن لازم است.

داروهای GLP-1RA طی دهه ‌ی گذشته به دلیل اثربخشی در بهبود کنترل قند خون، کمک به کاهش وزن و ارائه‌ ی فواید قلبی و کلیوی محبوبیت زیادی یافته ‌اند. با وجود استفاده‌ ی گسترده، شواهد محدودی درباره‌ ی عوارض احتمالی تنفسی آن‌ ها وجود دارد. مشاهدات پیشین ارتباط این داروها با بیماری رفلاکس معده-مری (GERD) و تحریک عصب واگ را نشان داده بودند – عواملی که می ‌توانند به‌ طور نظری در ایجاد سرفه‌ ی مزمن نقش داشته باشند. اما تاکنون این رابطه به ‌طور نظام‌ مند بررسی نشده بود.

این مطالعه به رهبری دکتر تایلر جی. گالاگر از بخش گوش‌ و حلق‌ و بینی دانشکده پزشکی Keck، از مجموعه‌ ی عظیمی از پرونده‌ های الکترونیک سلامت در ۷۰سیستم درمانی ایالات متحده استفاده کرد. داده‌ ها شامل اطلاعات بالینی از آوریل ۲۰۰۵ تا آوریل ۲۰۲۵ بودند و به تیم امکان داد یکی از بزرگ ‌ترین گروه ‌های بررسی خطرات تنفسی در مصرف ‌کنندگان GLP-1RA را تشکیل دهند.

در مجموع، ۴۲۷۵۵۵ بزرگسال مبتلا به دیابت نوع ۲که GLP-1RA دریافت کرده بودند با ۱۶۱۴۴۹۵بیمار که داروهای خط دوم دیگری مانند مهارکننده ‌های DPP-4، مهارکننده‌ هایSGLT2  و سولفونیل ‌اوره مصرف کرده بودند، مقایسه شدند. پس از اعمال تطبیق امتیاز تمایل برای متعادل ‌سازی عوامل جمعیت ‌شناختی و بالینی، پژوهشگران تحلیل‌ های رگرسیون کاکس را برای اندازه ‌گیری خطر ابتلا به سرفه ‌ی مزمن انجام دادند.

برای بررسی اینکه آیا سرفه‌ ی ناشی از رفلاکس در این یافته ‌ها نقش داشته است یا خیر، پژوهشگران تحلیل های بیشتری انجام دادند که افراد مبتلا بهGERD  شناخته‌ شده را حذف می ‌کرد.

یافته‌ های کلیدی:

·  مصرف ‌کنندگان GLP-1RA افزایش اندک اما از نظر آماری معناداری در خطر سرفه‌ ی مزمن نسبت به بیشتر گروه‌های دارویی دیابت نشان دادند.

·  نسبت خطر تعدیل ‌شده(aHR)  برای سرفه‌ ی مزمن در مقایسه با همه‌ ی داروهای غیرGLP-1RA  برابر با ۱.۱۲ بود.

·  این خطر در مقایسه با مهارکننده‌ های DPP-4 و سولفونیل ‌اوره ها بیشتر بود(aHR به ترتیب 1.18 و 1.32)

·  در مقایسه با مهارکننده‌ های SGLT2 تفاوت معناداری مشاهده نشد(aHR=1.03).

·  پس از حذف افراد مبتلا به GERD، ارتباط میان مصرف GLP-1RA و سرفه ‌ی مزمن همچنان باقی ماند و در برخی موارد تقویت شد.

·  در زیرگروه بدون GERD، مصرف‌ کنندگان GLP-1RA نسبت به مصرف ‌کنندگان داروهای غیر GLP-1RA، ۲۹ درصد خطر بیشتر در معرض ابتلا به سرفه‌ ی مزمن بودند(aHR=1.29).

·  این خطر بالاتر در مقایسه‌ ی جداگانه با مهارکننده‌ های DPP-4، مهارکننده‌ های SGLT2 و سولفونیل ‌اوره ها نیز مشاهده شد.

اگرچه این مطالعه رابطه ‌ی علت و معلولی را اثبات نمی ‌کند، نویسندگان خاطرنشان کردند که این مشاهدات پرسش‌ های مهمی را برای پزشکان و بیماران مصرف ‌کننده یا متقاضی GLP-1RA مطرح می ‌کند. آن‌ ها بر نیاز به مطالعات مکانیکی اختصاصی برای بررسی اینکه آیا تغییرات ناشی از دارو در حرکات معده، مسیرهای عصبی یا حساسیت راه‌ های هوایی می ‌توانند عوامل مؤثر باشند، تأکید کردند.

نویسندگان در پایان نتیجه گرفتند: «با ادامه‌ ی تجویز گسترده ‌ی GLP-1RAها، درک کامل پروفایل ایمنی آن‌ ها – از جمله اثرات احتمالی تنفسی – همچنان حوزه‌ ای حیاتی برای تحقیقات آینده باقی می‌ماند».

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/chronic-cough-reported-in-patients-using-glp-1-drugs-study-finds-159547